MISJE W JAPONII

Myślę, że niezależnie od tego, w jakim kraju urodziliśmy się, już od najmłodszych lat byliśmy uczeni dziękować ludziom, którzy zrobili dla nas coś dobrego. Sami także naturalnie oczekujemy wdzięczności od ludzi, jeśli oddamy im jakąś przysługę.
W dzisiejszej Ewangelii Jezus ujawnia nam, że On także spodziewał się wdzięczności od ludzi, których uleczył. Co więcej zgodnie z nauczaniem świętego Pawła,(1Tes5,18) sam Bóg oczekuje naszej wdzięczności za to, co dla nas czyni.
Pomimo tego, że podobnie jak człowiek, także Bóg pragnie naszej wdzięczności, pragnienia te nie są takie same.
Wielu ludzi oczekuje wdzięczności innych ludzi, ponieważ wdzięczność tą uważa za wyraz docenienia własnego wysiłku. Wdzięczność innych ludzi może być także uznana za wyraz akceptacji własnego działania, a nawet za wyraz akceptacji własnej osoby, za bycie uznanym za dobrego człowieka. Wdzięczność innych ludzi, może stać się nawet siłą do dalszych wysiłków w celu pomocy tym ludziom.
Niestety, dla bardzo wielu ludzi uzyskanie wdzięczności innych ludzi jest ważniejsze niż sama pomoc tym ludziom. Możemy nawet powiedzieć, że pomoc ludziom jest tylko środkiem do uzyskanie ich wdzięczności, do uzyskania akceptacja własnego działania oraz własnej osoby. Taka motywacja staje się widoczna, kiedy człowiek rezygnuje z pomagania innym ludziom, z powodu braku znaków wdzięczności tych ludzi.
Na podstawie takiego doświadczenia wielu ludzi kształtuje swój obraz Boga. Ludzie ci są przekonani, że Bóg pragnie naszej wdzięczności, jako formy zapłaty za Jego dary. Co więcej są przekonani, że jeżeli człowiek nie wyrazi swojej wdzięczności, to Bóg przestanie pomagać człowiekowi, przestanie udzielać mu swoich łask.
Ale czy tak jest naprawdę? Czy rzeczywiście pragnąc naszej wdzięczności Bóg kieruje się podobnymi motywacjami?
W dzisiejszym drugim czytaniu znajdujemy następujące słowa: „Jeśli my odmawiamy wierności, On wiary dochowuje, bo nie może się zaprzeć siebie samego.”
Z całą pewnością Bóg pragnie od nas wdzięczności, ale nie czyni jej warunkiem swojej łaskawości. Bóg kocha nas bezwarunkowo i będzie nas kochał, będzie nam pomagał nawet wtedy, kiedy nie będziemy doceniać Jego działania. Nawet wtedy, kiedy nie będziemy okazywali Mu naszej wdzięczności.
Dlaczego więc Bóg pragnie naszej wdzięczności?
Szczere poczucie wdzięczności wynika z tego, że w czynie drugiej osoby dostrzegliśmy dobroć, na którą nie zasługujemy. Dostrzegliśmy pewne dobro, które nie było ani naszym prawem, ani obowiązkiem tej osoby. Innymi słowami, dostrzegliśmy bezinteresowną miłość tej osoby wobec nas samych.
Poprzez pragnie naszej wdzięczności Bóg wyraża inne pragnienie. Jest to pragnienie tego, abyśmy w Jego działaniu dostrzegli Jego miłość do nas.
Bóg, który nas kocha, ostatecznie pragnie dać nam Siebie Samego. Bóg pragnie dać nam Samego Siebie, ponieważ tylko wtedy, kiedy przyjmiemy Boga i ofiarujemy Mu siebie samych, będziemy mogli zjednoczyć się z Bogiem, będziemy mogli osiągnąć cel naszego życia i stać w pełni szczęśliwi.
Jednak, jeśli nie poznamy miłości Boga i nie pokochamy Go bardziej niż Jego dary, nie będziemy w stanie ani przyjąć Boga, ani ofiarować Mu siebie samych, czyli nie będziemy w stanie zjednoczyć się z Bogiem.
W rzeczywistości Bóg ciągle nam pomaga i obdarowują nas niezliczonymi darami nie tylko po to, aby zaspokoić nasze doraźne potrzeby, ale przede wszystkim po to, abyśmy w tych darach dostrzegli miłość Dawcy, abyśmy ukochali Go, zapragnęli przebywać z Nim oraz zapragnęli zjednoczyć się z Nim.
Dziewięciu uzdrowionych Żydów z całą pewnością ucieszyło się z otrzymanego daru zdrowia. Może pobiegli do swoich rodzin i znajomych, aby podzielić się swoją radością. Jednak brak ich wdzięczności wobec Jezusa ukazuje, że w otrzymanym darze nie zauważyli miłości Jezusa, nie zauważyli miłości Boga. Dlatego też możemy powiedzieć, że stracili szansę poznania Boga, stracili szansę przyjęcia daru, który Jest w stanie zaspokoić pragnienia serca człowieka. Stracili szansę przyjęcia największego daru, jakim jest sam Bóg.
W przeciwieństwie do tych dziewięciu Żydów Samarytanin, jak również Syryjczyk Naaman, w otrzymanym darze zdołali dostrzec miłość Dawcy. Właśnie dostrzeżenie tej miłości, wzbudziło w ich sercach prawdziwą wdzięczność, która pomogła im otworzyć serce i przyjąć coś znacznie większego niż dar zdrowia. Przyjęli miłość Dawcy, a wraz z nią Samego Dawcę. To odmieniło ich życie całkowicie. Właściwie dopiero w tym momencie zostali prawdziwie uzdrowieni. Bóg uzdrowił nie tylko ich ciało, ale także ich duszę.
Módlmy się o to, abyśmy radując się z otrzymanego od Boga daru, nie zatrzymywali się na tym darze, ale abyśmy zdołali dostrzec w nim miłość Dawcy, tak, abyśmy wraz z miłością Boga mogli przyjąć Jego samego.

Niektórzy ludzie, którzy przyjmują chrzest, jako dorośli, są przekonani, że Jezus będzie się troszczył o nich w jakiś szczególny sposób, że będzie ich strzegł, przed różnymi wypadkami, chorobami, i innymi nieszczęściami, że będzie rozwiązywał za nich różnorodne problemy, zaspakajał ich pragnienia. Z tego powodu są przekonani, że po przyjęciu chrztu w ich życiu będzie mniej cierpienia i innych problemów. Jednym słowem są przekonani, że ich życie stanie się łatwiejsze. To przekonanie staje się ich oczekiwaniem wobec Jezusa.

Myślę, że każdy chrześcijanin dobrze wie z własnego doświadczenia, że życie chrześcijanina wcale nie jest łatwiejsze od życia innych ludzi. Wprost przeciwnie mogą pojawić się w tym życiu problemy oraz cierpienia, których nie znają inni ludzie. Dlatego też Chrześcijanie, którzy byli przekonani, że po przyjęciu chrztu ich życie stanie się łatwiejsze, mogą czuć się zawiedzeni, a może nawet oszukani przez Jezusa.

Niektórzy z tych chrześcijan w pełni sobie uświadamiają odczuwany zawód i odchodzą od Jezusa. Inni natomiast z różnych przyczyn nie mają odwagi w pełni uznać swojego zawodu. Aby ukryć ten zawód stwierdzają, że ich brak zadowolenia z nowego sposobu życia wynika z faktu, że ich wiara jest za słaba. Są przekonani, że gdyby tylko mieli mocniejszą wiarę, ich oczekiwania zostałyby spełnione, czyli byłoby tak, jak to sobie to wyobrażali przed przyjęciem chrztu. Dlatego też, podobnie jak Apostołowie w dzisiejszej Ewangelii, proszą Jezusa o wzmocnienie ich wiary.

W odpowiedzi na prośbę Apostołów, Jezus najpierw stwierdza, że nie potrzebna jest wcale duża wiara, że całkowicie wystarcza wiara tak mała, jak małe jest ziarnko gorczycy. Jezus poucza nas, że powinniśmy zwracać uwagę nie na wielkość, czy też moc naszej wiary, ale na jej treść, czyli na to, czy jest ona taka, jaką pragnie Jezus.

Ponieważ Apostołowie porzucili swój sposób życia, jaki prowadzili do momentu spotkania z Jezusem i poszli za Nim, możemy powiedzieć, że ich wiara była bardzo mocna.

Ale, w co wierzyli Apostołowie?

Wierzyli, że Jezus zostanie Królem Izraela, a oni, jako Jego towarzysze, będą mieli udział w Jego bogactwie, w Jego władzy oraz różnorodnych przywilejach. Tego rodzaju oczekiwania były głównym problemem ich wiary, ponieważ oczekiwali od Jezusa tego, czego Jezus im wcale nie obiecał, czyli czegoś, czego od Jezusa nie mogli uzyskać. Błędna wiara była źródłem bezpodstawnych, czy też nawet nierealistycznych oczekiwań. Z kolei te oczekiwania powodowały liczne nieporozumienia oraz poczucie zawodu.

Poprzez przypowieść o słudze Jezus pokazuje, że prawdziwa wiara jest czymś całkowicie innym, niż wiara, którą na początku posiadali Apostołowie. Prawdziwa wiara nie jest środkiem do spełniania osobistych pragnień, czy też innymi słowami, nie jest próbą wykorzystania Jezusa dla realizacji własnych planów. Prawdziwa wiara jest służeniem Panu, czyli realizowania misji, którą On nam zlecił. Co więcej prawdziwa wiara jest służeniem Jezusowi bez oczekiwania żadnej zapłaty. Oczywiście Jezusowi nie chodziło o to, abyśmy służyli mu, jako posłuszni niewolnicy, ale o to, abyśmy służenie mu z miłości do Niego.

Poprzez taką bezinteresowną służbę, człowiek wyraża swoje zaufanie oraz miłość do Jezusa. Jednocześnie ofiarowuje siebie Jezusowi. Ponieważ Jezus już wcześniej ofiarował się nam całkowicie, taka służba wzmacnia więź, która łączy nas z Jezusem, a ostatecznie prowadzi nas do doskonałego zjednoczenia z Jezusem. Właśnie ta jedność z Jezusem, która jednocześnie jest jednością z Bogiem Ojcem, jest celem wiary.

Abyśmy mogli osiągnąć ten cel, podobnie jak Apostołowie musimy ciągle oczyszczać swoje motywacje kroczenia za Jezusem. Musimy porzucać te wszystkie oczekiwania, które nie opierają się na Jego obietnicach, czy też nauce Jezusa, a jedynie wynikają z naszych żądz, czy też ambicji. Jednocześnie musimy ciągle wzmacniać swoją nadzieję, która wypływa z nauki oraz obietnic Jezusa Chrystusa.

Jezus nie obiecał nam usunięcie z drogi naszego życia wszelkich trudności, czy tez cierpień, ale obiecał nam, że jeżeli tylko wytrwamy przy Nim do końca, to niezależnie od tego, co nas spotka w naszym życiu, doprowadzi nas On do Królestwa Bożego, czyli do uczestnictwa w Bożym życiu i miłości, do pełnej jedności z Bogiem Ojcem, która jest dla człowieka stanem największego i wiecznego szczęścia.

Módlmy się o to, abyśmy nigdy nie próbowali używać Jezusa, jako środka do zaspokojenia własnych pragnień, ale abyśmy zaufali Jezusowi i poprzez realizację misji, którą powierzył nam Jezus, pogłębiali naszą jedność z Jezusem, i kroczyli w kierunku doskonałej jedności.

Patrząc się na otaczający nas świat, możemy zaobserwować to, jak bardzo się on zmienia. Zmiany są tak szybkie, że wielu ludzi nie może za nimi nadążyć.

Jednak pomimo tak wielu zmian, jest wiele rzeczy, które nie zmieniają się od wieków. Jedną z tych rzeczy jest wielka nierówność między ludźmi. Nierówność ta przejawia się między innymi w tym, że zarówno pożywienie, jak i inne potrzebne do życia środki nie są sprawiedliwie dzielone między ludzi.

Podobnie jak w przeszłości także obecnie jest wielu ludzi bardzo bogatych, którzy posiadają więcej niż potrzebują. Jednocześnie są ludzie, którzy są bardzo biedni, którzy nie mają nawet podstawowych środków potrzebnych do życia.

Podobnie jak w przeszłości, także dzisiaj są ludzie, którzy z nadmiaru jedzenia, albo picia chorują, a nawet umierają. Są niestety tacy, którzy chorują lub umierają z powodu braku jedzenia lub zwykłej wody.

Najprawdopodobniej ta niesprawiedliwa sytuacja, jak również egoistyczne relacje międzyludzkie, na których ta sytuacja jest oparta, nie zmieniają się, ponieważ u większości ludzi nie zmienia się naturalne wyobrażenie o szczęściu.

Podobnie jak w przeszłości także teraz większość ludzi jest przekonanych, że człowiek może być szczęśliwy tylko wtedy, kiedy jest bogaty i zdrowy. Dla tych, którzy uważają, że zdrowie i bogactwo są warunkiem szczęścia, stają się czymś najważniejszym. Dla utrzymania zdrowie, lub zdobycia pieniądze poświęcają wszystkie swoje siły i cały swój czas. Ludzie ci z powodu rożnych niepokojów, lęków i trosk, wykorzystują każdą okazję, aby zdobyć coraz to większe bogactwo. Jednocześnie stają się coraz bardziej egoistyczni i nie są w stanie dzielić się posiadanym bogactwem z innymi ludźmi, jeżeli to nie przynosi im żadnych korzyści.

Poprzez przypowieść, którą przed chwilą usłyszeliśmy, a w rzeczywistości poprzez całe swoje życie, Jezus starał się zmienić ludzkie myślenie na temat szczęścia, a przez to uzdrowić relacje międzyludzkie. W tym celu ukazywał bezsens powszechnego przekonania dotyczącego szczęścia, jak również niebezpieczeństwo związane z życiem opartym na takim przekonaniu.

W rzeczywistości to, co Jezus nas naucza każdy z nas może zaobserwować w swoim życiu. Myślę, że każdy z nas zna ludzi, którzy pomimo tego, że są zdrowi i bogaci wcale nie są szczęśliwy. Najprawdopodobniej znamy także ludzi, którzy pomimo choroby lub ubóstwa, żyją szczęśliwie. Na podstawie takich doświadczeń możemy dojść do wniosku, że zarówno bogactwo, jak i zdrowie nie zapewniają szczęścia. Natomiast bieda i choroba nie uniemożliwiają człowiekowi stać się szczęśliwym.

Wbrew przekonaniu wielu ludzi, szczęście człowieka wcale nie zależy od tego, co posiada, ani też od tego, co nie posiada. Szczęście człowieka zależy jedynie od tego, jakim jest on człowiekiem, a konkretnie od tego, jak wielką miłością jest przepełnione jego serce. Szczęście człowieka jest uzależnione od jego miłości, ponieważ człowiek został stworzony w tym celu, aby żyć w miłości i bez miłości nie może być szczęśliwy.

Dlatego też, jeżeli chcemy stać się szczęśliwi, nie powinniśmy za bardzo przejmować się tym, co posiadamy, lub tym, czego nie posiadamy. Powinniśmy raczej zwracać uwagę na to, jaki wpływ na naszą miłość, czy też na nasze międzyludzkie relacje mają rzeczy, które posiadamy, oraz pragnienie rzeczy, których nie posiadamy.

Jeżeli podobnie jak Jezus Chrystus nie będziemy kierowali się w swoim życiu własnymi żądzami, ale miłością, czyli dobrem innych ludzi, to podobnie jak święty Paweł będziemy w stanie wypowiedzieć następujące słowa:

„Umiem cierpieć biedę, umiem i obfitować. Do wszystkich w ogóle warunków jestem zaprawiony: i być sytym, i głód cierpieć, obfitować i doznawać niedostatku.” (Flp 4,12)

Na podstawie doświadczenia Jezusa, jak również wielu Jego uczniów możemy być pewni, że jeżeli w swoim życiu będziemy kierowali się miłością, to będziemy żyli szczęśliwie we wszelkich warunkach, w jakich się znajdziemy. A co więcej poprzez takie życie będziemy w stanie pomóc wielu ludziom w poznaniu tego, co jest w życiu najważniejsze, wskażemy im drogę do prawdziwej miłości i do prawdziwego szczęścia. W ten sposób będziemy mogli przyczynić się do uzdrowienia międzyludzkich relacji wielu osób.

Módlmy się, abyśmy poprzez poznanie nauki Jezusa oraz Jego życia, a przede wszystkim poprzez pogłębiane naszej miłosnej relacji z Jezusem, byli w stanie kroczyć drogą miłości i przyczynili się do uzdrowienia relacji międzyludzkich i rozwoju Królestwa Bożego na ziemi.

Gdy rozmawiam z ludźmi, którzy nigdy nie mieli bezpośredniego kontaktu z chrześcijanami lub, którzy przyszli do kościoła po raz pierwszy, bardzo często słyszę, że mają bardzo dobre wyobrażenie o chrześcijanach. Wielu z nich jest przekonanych, że chrześcijanie są bardzo dobrymi ludźmi, którzy w ogóle nie grzeszą i zawsze pomagają innym ludziom.

Jednak, jeśli ci ludzi przyjdą do kościoła kilkakrotnie, czują się zawiedzeni, ponieważ poznają, że chrześcijanie wcale nie są tacy doskonali, jak to sobie wyobrażali, że prawie wszyscy są zwykłymi, przeciętnymi ludźmi, a niektórzy są nawet gorsi niż oni sami.

Podobnie było w czasach Jezusa. Niektórzy ludzie mieli bardzo wysokie oczekiwania względem ludzi, z którymi przebywał Jezus. Byli bardzo zawiedzeni, gdy przypatrzyli się towarzystwu Jezusa z bliska i stwierdzili, że są tam celnicy i grzesznicy, oraz inni ludzi, którzy byli uważani przez współczesne elity za margines społeczeństwa, za ludzi godnych pogardy. Jezus nie tylko przebywał z tymi ludźmi i nie tylko głosił im nauki, ale wspólnie z nimi ucztował, wspólnie jadł i pił. Z tego powodu sam Jezus tracił dobrą opinię. Przez wielu ludzi uważany był za żarłoka pijaka i przyjaciela celników i grzeszników. Pomimo tego, że takie towarzystwo wydawało się być bardzo szkodliwe dla Jezusa, Jezus nie zmienił ani sposobu swojego życia, ani też towarzystwa, z którym przebywał.

Podobnie jak dwa tysiące lat temu także i dzisiaj Jezus gromadzi wokół siebie słabych ludzi, którzy potrzebują Jego pomocy. Gromadzi grzeszników, którzy potrzebują Bożego przebaczenia i miłosierdzia. Dlatego też nie ma w tym nic dziwnego, że my wszyscy tutaj zgromadzeni nie jesteśmy doskonali, że jesteśmy słabi i grzeszni.

Jednak czy w rzeczywistości istnieją ludzie mocni, którzy nie potrzebują Bożej pomocy? Czy istnieją ludzie, którzy nie potrzebują Bożego przebaczenia?

Zgodnie z nauką św. Pawła wszyscy ludzie zgrzeszyli, nie ma nawet jednego naprawdę sprawiedliwego człowieka. Możemy z całym przekonaniem powiedzieć, że nie ma ani jednego człowieka, który własnymi siłami zdołałby osiągnąć szczęście.

Z całą pewnością uznanie własnej słabości, czy też własnej grzeszności jest bardzo bolesne. Jednak jest to pierwszy warunek do tego, aby zostać wyzwolony z niewoli grzechu, aby żyć życiem godnym człowieka, czyli żyć w miłości i przyjąć szczęście, które jest darem Boga.

Wielu ludzi nie otwiera się na działanie Boga, nie przyjmuje ani Jego przebaczenia, ani Jego pomocy, ponieważ wbrew rzeczywistości są przekonani, że są sprawiedliwi i nie potrzebują żadnego przebaczenia, lub też, że są na tyle silni, że są w stanie osiągnąć szczęście własnym wysiłkiem.

Gdy święty Paweł prześladował Kościół, był całkowicie przekonany, że czyni dobro, że sam jest sprawiedliwy, że służy Bogu. Był dumny z takiego sposobu życia. Nie łatwo było mu uznać, że wbrew własnemu przekonaniu działał przeciwko samemu Bogu, że czynił zło i wyrządzał wielką szkodę wielu ludziom oraz samemu sobie.

Święty Paweł był w stanie uznać swoją grzeszność dopiero wtedy, gdy spotkał Jezusa i doświadczył, że Bóg kocha go pomimo jego grzechu, pomimo tego, że walczył z Bogiem. Całe jego życie zmieniło się, gdy pojął, że jest kochany bezwarunkowo.

Być chrześcijaninem wcale nie znaczy być doskonałym człowiekiem. Być chrześcijaninem to znaczy wierzyć w to, że Bóg akceptuje mnie takim, jakim jestem, że kocha mnie pomimo mojego grzechu, czyli że kocha mnie bezwarunkowo.

Jednak fakt, że jesteśmy kochani przez Boga bezwarunkowo, wcale nie oznacza tego, że Bóg nie przejmuje się naszym grzechem, że możemy swobodnie grzeszyć i zrezygnować z wysiłków stawania się lepszymi ludźmi.

W rzeczywistości, właśnie z tego powodu, że Bóg nas kocha, pragnie, abyśmy byli tak doskonali jak doskonałym jest On sam. Bóg pragnie, aby nasza miłość stała się dokonała, gdyż tylko wtedy będziemy mogli zjednoczyć się z Bogiem.

Bóg Ojciec posłał na ziemię swojego Syna, w tym celu, aby On doprowadził nas do tej doskonałej jedności. Abyśmy zgodnie z pragnieniem Boga osiągnęli prawdziwą doskonałość, musimy przyjąć Jezusa Chrystusa, a wraz z Nim miłosierdzie i miłość Boga. Musimy także pogłębiać naszą jedności z Jezusem poprzez życie z Nim. Wraz z pogłębianiem się naszej jedności z Jezusem, pogłębiać się będzie nasza doskonałość. Stopniowo, podobnie jak św. Paweł, staniemy się tacy, jak sam Jezus i będziemy w stanie kochać tak, jak sami jesteśmy kochani.

Módlmy się o to, abyśmy podobnie, jak św. Paweł uznali naszą grzeszność i przyjęli dar przebaczenia oraz uznali naszą słabość i przyjęli pomoc Boga.

Módlmy się także o to, abyśmy wzrastali w miłości i pogłębiali naszą jedność z Jezusem, poprzez dzielenie się otrzymanymi darami z innymi ludźmi i realizację otrzymanej od Jezusa misji.